Historia

hp011

 
 
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Maryi Nieustającej Pomocy
zostało założone pod koniec XIX w. na Węgrzech,
przez Austriaczkę - Matkę Annę Brunner,
która całym sercem kochała chorych i ubogich -
widząc w nich cierpiącego Chrystusa,
i im postanowiła poświęcić swe życie.

 

 

 Matka Anna mając 25 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr św. Krzyża w Linzu,hp010
obejmującego swą posługą chorych i ubogich.
W Zgromadzeniu ofiarnie służyła potrzebującym,
często odbywając dalekie i uciążliwe podróże, by przyjść im z pomocą.
Patrząc im w oczy odczytywała niemą prośbę o miłość,
życzliwość i ciepłą dłoń.
Szczególną troską obejmowała nieuleczalnie chorych,
którzy często nie potrafili nawet prosić o pomoc.

 

Po 15 latach pobytu w Zgromadzeniu (1890 r.) została wysłana na Węgry, aby tam opiekować się chorą siostrzenicą prałata Artura Gamera- hrabiną Georginą Edelmuth. Stykając się namacalnie z opłakanym stanem opieki medycznej na Węgrzech, zwłaszcza nad chorymi wyznania katolickiego, postanowiła rozszerzyć pole swej działalności, obejmując pomocą także innych chorych. Z biegiem czasu kontakty Matki Anny z Jej Zgromadzeniem w Austrii zaczęły stopniowo słabnąć i właściwie prócz stroju nic ich nie łączyło. Natomiast na Węgry zaczęły przybywać ze śląska dziewczęta, które podobnie jak Matka Anna chciały poświęcić swe życie
służbie Chrystusowi w chorych i cierpiących. Wówczas powstała u Matki Anny myśl założenia nowego Zgromadzenia.

Matka Anna podjęła, więc kroki w celu zalegalizowaniahp009 działalności
nowej wspólnoty zakonnej.
Mimo usilnych starań, nie udało się Jej osiągnąć
kanonicznego zatwierdzenia założonego
przez siebie Zgromadzenia.
Jednym z powodów odmowy zatwierdzenia
było Jej austriackie pochodzenie.
Problemy wypływające z układów politycznych i wyznaniowych
w krótkim czasie doprowadziły
do prześladowania Założycielki i wspólnoty, która się wokół Niej zgromadziła,
a w 1901 r. do wygnania sióstr z Węgier. Wobec prześladowań, jakich doświadczyła Matka Anna na Węgrzech,
wraz z wiernymi siostrami udała się do Czeskiej Ostrawy, gdzie również podjęła służbę chorym i potrzebującym. Niestety, wielokrotne rozmowy z tamtejszą władzą kościelną nie przyniosły oczekiwanego rezultatu.
 

 hp012

 
Matka Anna zmarła 23 kwietnia 1911 r.,
nie doczekawszy się zatwierdzenia swego Instytutu.
 
 
 
 
 Jej następczynią została Matka Elżbieta Mrosek.
W 1925r. została rozpoczęta budowa Domu w  Przywozie z przeznaczeniem dla nieuleczalnie chorych.
8 września 1926 r. miało miejsce uroczyste poświęcenie Domu.
 
 hp005do histori
 
 
 
 
 
 
 
 
Priorytetem Jej działań było doprowadzenie do zatwierdzenia nowej rodziny zakonnej.
Przekonawszy się, że w metropolii praskiej nie osiągnie zamierzonego celu,
zwróciła się do sąsiedniej metropolii, archidiecezji wrocławskiej i jej pasterza, z prośbą o pomoc i radę.
Kardynał Bertram wyraził gotowość zatwierdzenia Zgromadzenia pod warunkiem,
że Dom Generalny będzie znajdował się na terenie Jego archidiecezji.
Matka Elżbieta przystała na tę propozycję i rozpoczęła starania o znalezienie odpowiedniego obiektu,
który mógłby sprostać tym zadaniom.
 hp001hp002

Siostry wybrały zamek Lichnowskich w Krzyżanowicach, który 2 sierpnia 1930 r.
został uroczyście poświęcony z przeznaczeniem na klasztor.

 hp003 Pierwszą placówkę filialną otworzono
w październiku 1930 r. w Luboszycach
koło Opola. Siostry prowadziły tam przedszkole, szkołę gospodarczą dla dziewcząt oraz obsługiwały parafię.
Placówka ta istnieje do dzisiaj.
hp004 W samych Krzyżanowicach siostry
zajmowały się chorymi i prowadziły przedszkole.
Następnie w maju 1931 r. siostry otworzyły placówkę w Paczkowie, gdzie prowadziły do 1935 r.
zakład dla mężczyzn umysłowo chorych. Szczególnie ważnym rokiem dla Zgromadzenia Ubogich Sióstr
Pielęgniarek św. Franciszka (tak brzmiała ówczesna nazwa Zgromadzenia) był rok 1932,
kiedy to 29 marca siostry otrzymały dokument zatwierdzający Zgromadzenie.
Od tego momentu zaczęło się ono jeszcze energiczniej rozwijać.
W latach 1935-39 Siostry założyły następujące placówki:
- w 1935 r. we Wrocławiu przy ul. Grunwaldzkiej 104, gdzie prowadziły prywatną klinikę i opiekowały
się staruszkami,
- w 1938 r. w Pietrowicach, tam siostry obsługiwały kościół parafialny i prowadziły pielęgnację otwartą,
- w 1939 r. w Gosławicach koło Opola. Siostry zajmowały się obsługą kościoła parafialnego, katechizacją
dzieci, a także pielęgnacja otwartą.
Szczególnie trudnym okresem dla Zgromadzenia były lata drugiej wojny światowej.
W tym czasie Dom w Krzyżanowicach został w 80% zrujnowany. Niełatwa była też sytuacja we Wrocławiu.
Wskutek działań wojennych dom przy ul. Grunwaldzkiej został w znacznym stopniu zniszczony, a pod gruzami
kościoła św. Krzyża zginęły dwie siostry ( jedyne ofiary okrutnej wojny).
Po wojnie, pomimo ciężkich warunków, siostry zabrały się do pracy nad odremontowaniem swych
domów. W Krzyżanowicach jako pierwszą odremontowano kaplicę, która do 1949 r. zastępowała
zniszczony w czasie bombardowania kościół parafialny.
Pomimo trudnych warunków powojennych, siostry nadal zakładały nowe placówki, i tak w 1946 r.
otworzono domy:
• w Biskupicach, gdzie Siostry pielęgnowały chorych i obsługiwały kościół;
• w Bruczkowie Siostry pracowały w Małym Seminarium Duchownym, zajmowały się pielęgnacją
ambulatoryjną i obsługą kościoła;
• w Gołkowicach prowadziły pielęgnację chorych w domach i obsługę parafii.
hp006
Cios dla Sióstr mieszkających we Wrocławiu
przyniósł rok 1950, kiedy to 1 września nastąpiło
bezprawne zajęcie domu
przy ul. Grunwaldzkiej 104
przez Ośrodek Akademicki,
a 31 grudnia1952 r.
dokonano ostatecznej eksmisji sióstr,
wyrzucając je na ulicę.

hp007

hp008

Wrocławska Kuria Arcybiskupia przydzieliła wówczas
W latach 1951-57 siostry z Wrocławia pracowały
m.in. w Kurii, Sądzie duchownym, w Małym seminarium i hospicjum.
Zgromadzeniu klasztor po siostrach urszulankach,
które wyjechały do swojego domu generalnego.
Ponieważ konieczne było natychmiastowe obsadzenie,
z dotychczasowych stanowisk w kurii i zatrudnione zostały w szpitalu.
zwolnionych przez siostry urszulanki miejsc w szpitalu dziecięcym
Część sióstr pracowała także w Klinikach Akademii Medycznej.
im. J. Korczaka, siostry zostały odwołane
Ponadto Siostry pracowały w katechezie.
Bardzo dramatycznym okazał się dla Zgromadzenia rok 1954, kiedy to w nocy z 4 na 5 sierpnia
wywieziono siostry z Krzyżanowic, Luboszyc, Gosławic i Biskupic do obozu w Dębowej Łące w
powiecie Wąbrzeźno. Siostry przebywały tam wraz z czterema innymi Zgromadzeniami przez dwa lata.
Po zwolnieniu powróciły do swoich domów.
W roku 1957 zostały założone kolejne dwie placówki w Otmęcie i Myślinie, gdzie siostry pielęgnowały
chorych, obsługiwały kościół i prowadziły katechezę.
Rok 1961 przyniósł zmianę nazwy Zgromadzenia z Kongregacji Ubogich Sióstr Pielęgniarek III Zakonu
św. Franciszka na Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Maryi Nieustającej Pomocy. Ta nazwa w sposób
adekwatny ukazuje charyzmat naszego Zgromadzenia, który realizujemy pochylając się nad człowiekiem
chorym, samotnym i opuszczonym oraz pragnąc na wzór Maryi dostrzegać ludzi potrzebujących pomocy
Na początku lat dziewięćdziesiątych zaczęłyśmy starać się o odzyskanie naszego Domu we Wrocławiu
przy ul. Grunwaldzkiej 104. Starania te zakończyły się powodzeniem. Od września 1993 r. wróciłyśmy
w mury naszej pierwszej, wrocławskiej placówki. Po niezbędnych pracach adaptacyjnych i remontowych
otworzyłyśmy tam Dom Pomocy Społecznej dla ludzi starszych. Przebywa w nim 65 osób starszych,
które koniec życia z różnych przyczyn spędzają z dala od swoich rodzin. Siostry wraz z personelem
świeckim pracującym w tym domu starają się stworzyć podopiecznym jak najlepsze warunki nie tylko
lokalowe, pielęgnacyjne i socjalne, ale przede wszystkim duchowe. Chcemy, by osoby przebywające w
Tę postawę służby przekazała nam w testamencie Matka Założycielka, która wpatrzona w osobę św.
Franciszka, żyła na co dzień wskazaniami Ewangelii, umiejąc w każdym spotkanym człowieku dostrzec
Boga i żyć dla Niego, wypełniając swoje powołanie.
Obecnie Zgromadzenie posiada placówki w Polsce, Austrii i na Ukrainie.